Het is bedroevend gesteld met kwaliteit van de Belgische aandeelhoudersregisters. De vennootschapspraktijk blijkt immers allerminst diligent met het document om te springen. Nochtans kreeg het van de Belgische wetgever een belangrijke rol toebedeeld in het proces van de overdracht en overgang van aandelen op naam. De wetgever treft echter ook zelf schuld, nu veel vragen naar aanleiding van de overdracht en overgang van aandelen reeds sinds lang onbeantwoord blijven. In het Nederlandse recht is deze materie meer uitvoerig gereglementeerd. Desondanks blijken ook daar de toepassingsproblemen nog steeds talrijk te zijn en worden zij aangewend als argument ter ondersteuning van de invoering van een centraal aandeelhoudersregister. Deze bijdrage staat vooreerst stil bij de verschillende leemtes in de huidige Belgische wetgeving in dit verband. Vervolgens wordt nagegaan hoe de materie naar Nederlands recht wordt gereglementeerd en welke lessen daaruit voor Belgi kunnen worden getrokken. Tot slot worden een aantal concrete voorstellen tot hervorming geformuleerd, vertrekkend vanuit een veralgemeend gebruik van elektronische aandeelhoudersregisters.

(De definitieve versie van deze tekst werd gepubliceerd in T. Not. 2014, 688-729)