Met de Wet van 13 juni 2010 koos de Belgische Wetgever voor micro-chirurgische "reparatie" van de Wet op het Consumentenkrediet om deze in overeenstemming te brengen met de Richtlijn Consumentenkrediet van 23 april 2008. Daar laatstgenoemde richtlijn beheerst wordt door het principe van (gerichte) volledige harmonisatie, een begrip waarvan de lading zich niet eenduidig laat vatten, was het behoud van het huidige beschermingsniveau één van de voornaamste uitdagingen voor de Belgische beleidsmakers. In deze bijdrage wordt nagegaan of de wetgever erin geslaagd is deze ambitie te realiseren door middel van een analyse van de bepalingen inzake kredietopeningen.