De wet van 17 maart 2022 houdende diverse fiscale bepalingen en fraudebestrijding creëert voor ondernemingen de verplichting om, wanneer de betaling in euro in gelijktijdige fysieke aanwezigheid van de consument en de onderneming plaatsvindt, aan de consument een elektronisch betaalmiddel ter beschikking te stellen. Op die manier speelt de wetgever in op een evolutie waarin steeds minder cash wordt gebruikt en consumenten steeds vaker een beroep willen doen op elektronische betaalmiddelen om zich van hun schuld te kwijten. In deze bijdrage gaan dr. Evariest Callens, prof. dr. Reinhard Steennot en Niels Rogge na wanneer precies een schuldenaar zijn schuldeiser kan dwingen om een ander betaalmiddel dan cash te aanvaarden. De nieuwe regelgeving komt aan bod na een overzicht van de klassieke principes (en uitzonderingen daarop).