Sedert het begin van de jaren 90 wordt in het Belgische recht steeds vaker aandacht besteed aan de bescherming van de zwakkere partij, i.e. de consument. In 1991 zagen zowel de Wet Handelspraktijken als de Wet Consumentenkrediet het licht. In de jaren daarna werd steeds meer wetgeving uitgevaardigd strekkende tot bescherming van de consument. Denken we bijvoorbeeld maar aan de wet betreffende de minnelijke invordering van schulden van de consument, de regeling inzake de verkoop van consumptiegoederen, de bepalingen inzake timesharing en reiscontracten, etc. In deze bijdrage wil ik wijzen op een aantal problemen die men vandaag vaststelt met betrekking tot de sanctionering van inbreuken op regelen die strekken tot de bescherming van de consument, waarbij wordt onderzocht hoe rechters, die op zoek zijn naar een rechtvaardige oplossing, met deze problemen kunnen of moeten omgaan. De doelstelling van deze bijdrage is om enkele gedachten te lanceren, die dan het voorwerp kunnen uitmaken van een verder debat.